Radosav Vasović, od oca Jovana i majke Stanke, rođen je u selu Ranče u Novopazarskom sandžaku 9. septembra 1868. godine. Kao dete od nekoliko nedelja sa roditeljima se seli u Užice, gde je 8. novembra 1868. godine kršten u užičkoj crkvi. Otac Jovo bio je pandur.
Radosav je 1881. završio osnovnu školu, a užičku realku 1889. godine. Uprkos lošim materijalnim uslovima, bio je uspešan student Filozofskog fakulteta u Beogradu, gde je na odseku Prirodne i matematičke nauke diplomirao 1893. godine. Profesorski ispit na temu „Način izračunavanja srednje visine“ položio je 1896. godine. Godinu dana se usavršavao u inostranstvu. Na više naučnih putovanja posetio je daleke delove Evrope kao što su Skandinavija i jugoistočna Rusija. Jedan je od prvih Srba koji se posvetio izradi udžbenika geografiji, tada naučnoj grani u razvoju.
Od 1893. do 1913. je nastavnik. Prosvetnu službu je počeo u Šabačkoj gimnaziji, zatim je službovao u Nišu, Kruševcu i Beogradu. Predavao je geografiju, uporedo matematiku, srpski jezik i opštu istoriju. Dva puta je iz političkih razloga otpuštan iz državne službe (1894. i 1898.)
Napisao je više srednjoškolskih udžbenika. Rasprave, prikaze i članke objavljivao je u Nastavniku i Prosvetnom glasniku. Štampani su mu članci iz klimatologije i meteorologije.
Bio je jedan od prvih članova Srpskog geografskog društva. Bavio se ispitivanjem vetrova u Srbiji, opisijući i imenujući mnoge lokalne vetrove. Napisao je raspravu na nemačkom jeziku o glečerskim tragovima u Srbiji.
Radosav Vasović preminuo je početkom 1913. godine. Kako je izvestilo Delo, list za nauku, književnost i društvni život, od 1. aprila 1913. godine, „radeći u beogradskoj vojnoj stanici, prozebao je i posle kratkog bolovanja preminuo“.
Rad u školi i na udžbenicima
Radosav Vasović se odlučio za geografiju u vreme kada se ova nauka počela razvijati, a na Velikoj školi još nije bilo stručnih nastavnika za ovaj predmet. Taj nedostatak Vasović je nadokonadio velikom ljubavlju i interesovanjem za geografiju. Njegovi savremenici su zabeležili da je njegovo znanje geografije bilo „šire i temeljitije no što traži gimnazijski prog
Na sastanku Glavnog prosvetnog saveta, održanom 1. jula 1893. godine, pregledana je i ocenjena molba i svedožba Radosava Vasovića, svršenog učenika Velike škole, koji je uputio molbu za predvača u srednjim školama. Konstatovano je da Vasović, „koji je svršio prirodno-matetamički odsek Velike škole, ima propisnu kvalifikaciju za predvača prirodno-matematičke nauke u srednjoj školi“.
Prvo zaposlenje dobio je u Šabačkoj gimnaziji, ali je najveći deo dvodecenijske profesure proveo u Beogradu, u Gimnaziji Kralja Aleksandara I, drugoj i trećoj beogradskoj gimnaziji.
Udžbenike Radosav Vasović počinje da objavljuje posle pet godina rada u školi, svakako kao potrebu da učenici dobiju knjigu iz koje će učiti geografiju. Za četiri godine iz štampe izlaze Vasovićevi udžbenici iz geografije za sva četiri razreda srednje škole. Godine 1898. odbavljuje Geografiju (Zemljopis) za prvi razred srednje škole. Geografija za drugi razred srednjih škola pojavila se 1899, za treći razred srednje škole 1900. i, konačno, Geografija za četvrti razred srednjih škola štampana je 1901. Udžbenik Geografske nastave u prvom razredu srednjih škola objavio je 1910. godine, a dve godine kasnije Osnove opšte geografije za za više razrede srednjih škola. Većina Vasovićevih udžbenika imala je nekoliko izdanja, sve do Prvog svetskog rata korišćeni su, odmah po objavljivanju, u nastavi srednjih škola, a neka izdanja i posle njegove smrti, od 1919. godine.
U bibliografiji Radosava Vasovića su i sledeće knjige: Iz tektonike balkanskog poluostrvca (1902), Džinovska groblja u okolini Kruševca (1905), Razvigora (1909), Školovanje i narodno prosvećivanje (1910) i Uputstva za proučavanje vetrova (1911).
U Srpskom geografskom društvu i Prosvetnom glasniku
Srpsko geografsko društvo (SGD) osnovano je 1910. godine sa zadatkom da, pored naučnog i stručnog rada, populariše znanja iz geografije i srodnih nauka. U prvom broju Glasnika SGD objavljen je spisak 110 članova. Ime Radosava Vasovića je među 69 redovnih članova.
Već u drugom broju Glasnika SGD, prenet je Vasovićev rad „Tragovi ledenog doba u Crnoj Gori“, prethodno objavljen u knjizi „Godišnjica“ Nikole Čupića (knjiga XXX).(Ovaj rad može se naći u Digitalnoj bibliteci Univerzitetske bibliteke „Nikola Tesla“, Univerziteta u Nišu, objavljen 2009.)
Veliki broj podataka o radu Radosava Vasovića u Srpskom geografskom društvu može se naći u Prosvetnom glasniku, koji je redovno objavljivao izveštaje sa zborova srpskih geografa. Tu su Vasovićevi referati o pećini u selu Ceremošnja, tragovima ledenog doba u Crnoj Gori i drugi. Prosvetni glasnik objavljuje i Vasovićeve članke vezane za prosvetu i naročito oblast kojom se bavio. Opširni članak o „zemljopisnoj nastavi u osnovnim školama“ završava rečenicom: „Sve što se radi mora biti instruktivno, sve se mora zadahnuti jasnom predstavom a to može biti samo pod neposrednim nadzorom samog nastavnika.“
Iz ovog lista takođe saznajemo da je Radosav Vasović više puta imenovan za člana komisije za polaganje profesorskog ispita, a bio je i u komisijama koje su referisale o udžbenicima i geografskim kartama koje je trebalo odobriti sa nastavu u srednjim školama.
Kremanska vjetrenica stiže sa crnogorskih planina!?
Baveći se proučavanjem vetrova u Srbiji, Vasović je nastojao da kroz primere ukaže na zablude koje su uvrežene u narodu. Konstatujući da su se sa oca na sina, sa učitelja na učenika prenosila verovanje da vetrovi dolaze iz velikih daljina i da su to mahom opšte vazdušne struje, Vasović daje primer: „U Kremnima vrlo često duva vrlo jak vihor, upravo jedna besna oluja, što je Kremanci zovu vjetrenica, koja dolazi sa zapada od planine Šargana. Na zapadnoj strani od Kremana, s druge strane Šargana, nahodi se selo Mokra Gora i tamo vjetrenica nikad ne duva. Tamošnji meštani objašnjavaju: da vjetrenica dolazi iz daleka, sa crnogorskih planina, pa ‘preskače’ sva mesta do Kremana.“
Opširan članak „Uputstva za proučavanje vetrova“, iz koga je prethodni citat, Vasović je objavio u Prosvetnom glasniku 1911. godine, što je kasnije objavljeno i u posebnoj knjižici.
„Naša opservatorija“
Godine 1904. Radosav Vasović kritička razmišljanja od aktivnostima beogradske Opservatorije objavljuje u knjižici „Naša opservatorija„. Opservatorija je bila mlada ustanova, osnovana samo sedam godina ranije, zalaganjem Milana Nedeljkovića, profesora Velike škole. Opservatorija je trebalo da analizira astronomske, meteorološke, geomagnetne i seizmološke aktivnosti, ali je zbog nedostatka instrumenata i stručnog kadra bila orijentisana samo na meteorološka posmatranja. Vasović analizira meteorološke podatke, koji se objavljuju u mesečnom izveštaju, a njegova kritika odnosi se na tačnost podataka i na kontrolu rada meteorološke mreže. Prema njegovom mišljenju, ogroman broj podataka koje je objavio Opservatorij nije bio primeren i takva meteorološka služba, po njegovom mišljenju, morala bi da se ukine da bi se zadržao ugled drugih kulturnih institucija u Srbiji. Treba imati na umu da je Nedeljković nije mogao da obezbedi meteorološko osoblje, a takođe treba biti svestan brojnih poteškoća koje su u to vreme pratile aktivnosti Opservatorija. Uprkos kritikama, koje su dolazile i od drugih intelektualaca, ustanove poput Opservatorija bile su veoma važne za razvoj prirodnih nauka u Srbiji.
Ovo nije jedina tema ili oblast na koju se Vasović kritički osvrtao. Pisao je kritike i prikaze novih knjiga. Tako je u Delu, još kao mlad profesor, u nekoliko nastavka tokom 1897. godine, dao prikaz nekoliko novih knjiga stranih autora o Bosni.
