Gusle su pravljene od javorovog drveta. Kusalo ili čanak je plitak karlični deo, izdubljen dletom, dug oko 30 centimetara preko koga je bila razapeta koža, obično od goveđeg trbuška, sa 10-15 rupica. Kusalo se produžavaklo u rukohvat, dršku četvrtastog oblika, nešto dužu od kusala, u čijem je gornjem delu rupa za zategu – klin kojim se zateže struna od konjskog repa. Struna je drugim krajem vezana na kusalo. Preko strune prevlači se gudalom, od obične rakljaste grane bilo kog drveta, tako da se na njemu može zapeti struna.
Koža na guslama premazivala se belim lukom da bi se zategla. Pre stavljanja na gusle, strune se preperu u prevarenom ceđu pa se osuše i očešljaju. Najbolji zvuk daju 30-40 dlaka na guslama.
Guslari na Zlatiboru su bili poštovani jer se obično radilo o starijim ljudima koji su svoj posao vršili sa voljom i bez nagrade. Prema istraživanjima beogradskog Etnografskog muzeja, tridesetih godina prošlog veka najviše istaknutih guslara među Zlatiborcima imale su Rudine:
- Veselina Terzića,
- Rada Jeremića,
- Vidosava Dedića,
- Svetolika Đokovića,
- Radoslava Pavlovića i
- Vidoja Kutlešića.
Među dobre guslare svrstavani su:
- Slavko Kuzelj iz Negbine,
- Vlajko Kokorina,
- Marinko Ćirković iz Čajetine,
- Čedo Džambić iz Čajetine,
- Miljko Kovačević iz Dobroselice,
- Mijailo Trtović iz Bele Reke…
Na Zlatiboru su se najradije pevale pesme o hajduku Novaku, Senjanin Ivu, Janković Stojanu, Kraljeviću Marku i Milošu Obiliću.
